I. Navalnyy k. Rusisë: Neni 5 (ligjshmëria e heqjes së lirisë) dhe Neni 10
(liria e shprehjes)
Vendimi i vendosjes në arrest shtëpiak që nuk lidhet me ndonjë procedurë
penale: shkelje.
Ndalimi i përdorimit të mjeteve të komunikimit gjatë arrestit shtëpiak i
bazuar në arsye që nuk lidhen me kërkesat hetimi penal: shkelje.
Kërkuesi (parashtruesi) në rastin Navalnyy k. Rusisë (nr. 2) (43734/14,
Aktgjykim i 9 prillit 2019) është një anëtar i opozitës i cili ankohej se:
- -vendosja e tij në arrest shtëpiak ishte arbitrare dhe e
panevojshme, dhe
- -ndalimi për të përdorur mjetet e komunikimit ishte
vendosur në shkelje të Nenit 10.
Vendosja e kërkuesit në arrest
shtëpiak ishte urdhëruar kryesisht në bazë të pretendimit se ai kishte shkelur
një masë paraprake parandaluese (detyrim për të mos u larguar nga Moska deri në
përfundim të procedurave hetimore. Gjatë katërmbëdhjetë muajve të detyrimit në
fjalë, kërkuesi ishte paraqitur rregullisht pranë hetuesit dhe kishte marrë
pjesë në procedurat ligjore sa herë që i ishte kërkuar. Kërkuesi kishte marrë
gjithashtu iniciativën për të njoftuar hetuesin lidhur me udhëtimet e tij në periferinë
e Moskës dhe asgjë në dosjen gjyqësore nuk tregonte ndonjë qëllim për t’u
larguar ose për të penguar progresin e hetimit. Autoritetet kishin qenë në
dijeni të plotë të aktiviteteve të kërkuesit. Nga shkresat e lëndës rezultoi se
udhëtimet e kontestuara kishin qenë vizita familjare, pa ndonjë lidhje me hetimin
penal që po zhvillohej.
GJEDNJ konsideroi se Gjykata e shkallës së parë nuk kishte dhënë asnjë
shpjegim të arsyeshëm se pse mbërriti në përfundimin se se kërkuesi kishte
shkelur detyrimin e tij për të mos u larguar nga Moska dhe se sjellja e tij kishte
justifikuar heqjen e lirisë. Gjykatat vendore nuk kishin arsye të lidhura me
procedurën penale të cilat do të lejonin që detyrimi për të mos u larguar nga
qyteti të shndërrohej në arrest shtëpie. Rrjedhimisht, vendosja e kërkuesit në arrest
shtëpiak, si masë më e rreptë po e paarsyeshme, ishte e kundërligjshme dhe e papajtueshme ne
Nenin 5.1 të KEDNJ.
Sa i përket lirisë së shprehjes (Neni
10) Gjykata e shkallës së parë kishte vendosur disa kushte për arrestin
shtëpiak të kërkuesit. Këto kushte përfshinin ndalimin e komunikimit me këdo
përveç familjes së tij të afërt dhe avokatit, ndalesën për të dërguar ose marrë
korrespondenca apo përdorur internetin. Kërkuesit i ishte ndaluar gjithashtu që
të bënte deklarata ose komente rreth çështjes penale në media. Më pas Gjykata vendore
kishte ndryshuar dy nga kushtet e arrestit, duke gjetur se ato ishin të paligjshme.
Pas heqjes së dy kufizimeve të paligjshme, gjykata kishte vendosur një kufizim të
ri lidhur me përdorimin e radios dhe televizionit, të cilët i kishte përfshirë
në mjetet e ndaluara të komunikimit. Formulimi i këtij kufizimi shtesë e linte
të paqartë çështjen nëse kërkuesit i ishte ndaluar shikimi i televizionit dhe
dëgjimi radios, apo nëse atij i ishte ndaluar vetëm të shfaqej në to.
Në çdo rast, fushëveprimi i kufizimit
të ri ishte edhe më i gjerë se ai i mëparshmi që lidhej me ndalimin e bërjes së
komenteve publike për çështjen penale sepse kishte kufizuar qasjen e kërkuesit
në mediat për të bërë deklarata mbi çfarëdolloj çështje.
GjEDNJ konsideroi se nuk kishte
asnjë lidhje ndërmjet kufizimeve të lirisë së shprehjes së kërkuesit dhe
rreziqeve të treguara nga Qeveria. Sa për rrezikun që kërkuesi t’i shmangej
drejtësisë, edhe nëse kërkuesi kishte realisht ndërmend të largohej, ishte e
vështirë të konstatohej ndonjë lidhje mes qëllimit të autoriteteve dhe ndalimit
të përdorimit të mjeteve të komunikimit. Kërkuesi ishte i mbyllur në banesën e
tij dhe kishte qenë nën mbikëqyrje të
rreptë si dhe i pajisur me një pajisje elektronike gjurmuese. Kërkuesit nuk i
lejohej të largohej nga banesa e tij as për t’u shëtitur. Në ato rrethana nuk
ka gjasa që mundësia e tij për të dhënë deklarata publike nëpërmjet radios ose
televizionit do ta lehtësonte largimin e tij nga drejtësia. Sa për mundësinë që
kërkuesi të përdorte deklaratat publike për të ndikuar dëshmitarët ose për të
penguar hetimin, ky pretendim i qeverisë është përmendur vetëm në mënyrë abstrakte
dhe lidhja e tij me përdorimin e radios dhe televizionit nga kërkuesi nuk është
e besueshme.
GjEDNJ konstatoi se kufizimet ndaj
kërkuesit ishin zbatuar pa asnjë lidhje të dukshme me nevojat e hetimit penal
konkret. Ndalimi i kërkuesit për të përdorur mjetet e komunikimit, ashtu sikurse
urdhri për arrest shtëpiak, nuk kishin shërbyer për të siguruar paraqitjen e kërkuesit
para hetuesit apo gjykatës dhe nuk kishin lidhje me objektivat e procedurës
penale.
Përfundim: shkelje (unanimisht).
***
II. Neni 5.1 (ligjshmëria e heqjes së lirisë) (dyshimi i arsyeshëm).
Paraburgimi i një gjykatësi pa i hequr paraprakisht imunitetin, në bazë të
një zgjerimi të paarsyshëm të konceptit të “flagrancës”: shkelje.
Paraburgim i bazuar vetëm në dyshimin e anëtarësimit në një organizatë të
paligjshme, pa ndonjë dëshmi tjetër fajësuese: shkelje.
Alparslan Altan k. Turqisë, 12778/17, Aktgjykim i 16 prillit 2019
Faktet: Në vijim të përpjekjes për grushtin e shtetit të datë 15
korrik 2016, autoritetet turke dekretuan ë gjendjen e jashtëzakonshme më 20
korrik 2016. Përgjegjësia për ngjarjet e 15 korrik 2016 iu ngarkohet një
organizate klandestine (FETÖ / PDY).
Kërkuesi ishte gjyqtar i Gjykatës
Kushtetuese të Turqisë (“GjKT”). Më 16
korrik 2016, së bashku me tre mijë gjyqtarë të tjerë ai u arrestua. Më 20
korrik 2016, një gjyqtar i procedurës paraprake urdhëroi paraburgimin e kërkuesit
bazuar në dyshimin se ai ishte “anëtar i një organizatë terroriste të armatosur”
(FETÖ / PDY).
Në tetor të vitit 2017, Gjykata Turke
e Kasacionit mori një vendim parimor (unifikues) sipas të cilit arrestimi i
gjyqtarëve të dyshuar që i përkasin një organizate të armatosur duhet të
konsiderohej si pjesë e një vepre penale në kryerje e sipër (“flagrante delicto”): rrjedhimisht paraburgimi
i të dyshuarve mund të urdhërohej sipas procedurës së zakonshme, pa heqjen
paraprake të imunitetit.
Kërkuesi e kundërshtoi vendosjen e
tij në paraburgim në dy baza: (i) sipas ligjit të veçantë mbi statusin e tij,
imuniteti i kërkuesit si një gjyqtari duhej të hiqej nga GjKT, çfarë nuk u bë
asnjëherë dhe; (ii) paraburgimi i tij ishte urdhëruar në bazë të një dosje që
në momentin e paraburgimit nuk përmbante asnjë element fajësues.
Në janar 2018, GjKT e refuzoi kërkesë
kushtetuese të kërkuesit duke iu referuar: për pikën e parë, aktgjykimit të
lartpërmendur unifikues të Gjykatës së Kasacionit; për pikën e dytë, elementëve
të ndryshëm fajësues që ishin mbledhur pas vendosjes në paraburgim të kërkuesit.
Në korrik 2018, gjendja e
jashtëzakonshme u hoq. Në muajin mars 2019, kërkuesi u gjet fajëtor dhe u dënua.
Arsyetimi i GJEDNJ-së:
a) "Ligjshmëria" e vendimit të paraburgimit
Neni 5 § 1: Parimi i
sigurisë juridike mund të kompromentohet në qoftë se gjykatat vendore përfshijnë
në jurisprudencën e tyre përjashtime që janë në me formulimin e dispozitave
ligjore në fuqi.
Kodi turk i procedurës penale përmban
një përkufizim klasik të konceptit të “flagrancës” që lidhet me kryerjen e
atypëratyshme të veprës ose me momentin që vijon menjëherë pas kryerjes.
Megjithatë, sipas leximit të ri të këtij përkufizimi nga Gjykata Turke e Kasacionit,
mund të mjaftojë një dyshim lidhur me përkatësinë në një organizatë kriminale për
të karakterizuar flagrancën - pa pasur nevojë të identifikohet një fakt aktual
(i atypëratyshëm) ose një tregues tjetër i dukshëm që tregon ekzistencën e një vepre
penale në atë çast.
Ky është një interpretim i gjerë i termit
të flagrante delicto, i cili mohon
garancitë procedurale që i janë dhënë gjyqësorit për ta mbrojtur atë nga sulmet
e pushtetit ekzekutiv. Kjo formë e mbrojtjes i jepet gjyqtarëve për t’u
mundësuar atyre kryerjen e detyrave të tyre në pavarësi të plotë e pa kufizime
të paligjshme nga organet jashtë gjyqësore, madje edhe nga ana e gjyqtarëve të
tjerë. Për më tepër, ky imunitet nuk do të thotë mosndëshkim: paraburgimi i një
anëtari të GjKT ishte ligjërisht i mundur, me kusht që të respektoheshin garancitë
sipas Kushtetutës dhe ligjit të GjKT.
Për më tepër, nuk është qartë mënyra
se si jurisprudenca e vazhdueshme e Gjykatës së Kasacionit mbi nocionin e veprës në zhvillim e sipër mund të
justifikonte zgjerimin e fushës së zbatimit të konceptit të flagrancës.
Rrjedhimisht, GJEDNJ konkludoi se mënyra
e zbatimit të ligjit vendor në këtë rast dukej qartazi e paarsyeshme dhe për
pasojë vendosja në paraburgim e kërkuesit nuk ishte kryer sipas ligjit dhe nuk ishte
në pajtim me Nenin 5.1 të KEDNJ.
b) Mbi ekzistencën e arsyeve për të besuar se ekzistonte një ‘dyshim i
arsyeshëm’ se kërkuesi kishte kryer një vepër penale
GJEDNJ gjeti se nevoja për të
luftuar krimin e organizuar nuk mund të justifikojë zgjerimin e përkufizimit të
“dyshimit të arsyeshëm” deri në pikën e cenimit të thelbit të garancisë së
ofruar nga Neni 5 § 1 (c) i KEDNJ.
Vepra e pretenduar, në fazën e
paraburgimit, ishte ajo e anëtarësisë në një organizatë të paligjshme.
Megjithatë, fakti që kërkuesi është marrë në pyetje në lidhje me këtë vepër para
paraburgimit të tij nuk dëshmon se vepra penale mund të ishte kryer nga ai.
Vendimi për paraburgimin e kërkuesit
nuk citon asnjë dëshmi ose element tjetër që provon ekzistencën e dyshimeve të
forta të pjesëmarrjes në një organizatë e paligjshme. Referencat e paqarta dhe të
përgjithshme tek dispozitat e Kodit të Procedurës Penal mbi paraburgimin dhe dosjen
e çështjes nuk janë të mjaftueshme për të justifikuar karakterin e "arsyeshëm"
të dyshimit që supozohet se ka shërbyer si bazë për heqjen e lirisë së
kërkuesit, për shkak se mungonte:
-
një vlerësim individual dhe konkret i elementeve të
dosjes gjyqësore - e cila, në rastin konkret, ishte e përbashkët për
katërmbëdhjetë të dyshuar, dhe
-
informacioni që mund të justifikonte dyshimin mbi
kërkuesin ose lloje të tjera elementesh ose faktesh të vërtetueshme.
Sa i përket provave të shqyrtuara
nga GjKT për të vendosur mbi karakterin e "arsyeshëm" të dyshimeve se
kërkuesi i përkiste një organizate të paligjshme, ato u gjetën pas vendimit të paraburgimt
për të cilin kërkuesi u ankua në GjEDNJ. Gjithashtu, fakti që kërkuesi më pas është
dënuar nga gjykata kompetente, nuk ndikon në shqyrtimin ankesës pranë GjEDNJ. GjEDNJ
konkludoi se Qeveria nuk ka ofruar dëshmi të mëtejshme lidhur me ekzistencën e karakterit
të arsyeshëm të “dyshimit” të kërkuesit në datën e vendosjes së tij në
paraburgim.
Përfundimi: shkelje (6/1 vota
pro/kundër).
Dëmshpërblimi: EUR 10,000 për dëmin
jomaterial; kërkesa për shpërblimin e dëmit material u refuzua.
***
III. Neni 6.1 (aspekti civil). Neni 8 (respektimi i jetës private).
Procedura e nisur nga drejtoria e burgut për të imponuar praninë e një
zyrtari të burgut gjatë konsultimeve të të burgosurit me avokatin e tij, e
zhvilluar pa seancë dëgjimore dhe pa kërkuar parashtresa me shkrim nga i
burgosuri: shkelje.
Prania e një zyrtari të burgut gjatë konsultimeve ndërmjet një të burgosuri
dhe avokatit të tij: shkelje.
Altay k. Turqisë (nr. 2), 11236/09, Aktgjykim i 09 prillit 2019
Faktet: Kërkuesi është duke vuajtur një dënim me burgim të
përjetshëm dhe kishte marrë nga avokati i tij një pako që përmbante disa libra
dhe gazeta. Gjykata vendore vendosi se pako nuk lidhej me mbrojtjen juridike të
kërkuesit dhe rrjedhimisht nuk i duhej dorëzuar atij. Duke gjykuar se avokati në
fjalë kishte shkelur detyrimet e tij ligjore, administrata e burgut nisi një
procedurë gjyqësore për të kërkuar lejen e gjykatës në mënyrë që një zyrtar i
burgut të jetë i pranishëm gjatë konsultimeve midis të burgosurit dhe avokatit.
Gjykata vendore pas shqyrtimit të kryer në bazë të shkresave të lëndës, pa
mbajtjen e një seance dëgjimore dhe pa kërkuar parashtresa nga kërkuesi ose i
tij avokati, e miratoi kërkesën e autoriteteve të burgut.
Arsyetimi i GJEDNJ-së:
Në lidhje me Nenin 6 dhe zbatimin e
tij në kontekstin e burgjeve, GjEDNJ gjeti se mund të ketë arsye praktike dhe
politike për krijimin e procedurave gjyqësore të thjeshtuara për t'u marrë me
çështje të ndryshme që mund të lindin para autoriteteve përkatëse. GJEDNJ nuk e
përjashtoi mundësinë që të ekzistojnë procedura e thjeshtuara me shkrim, me
kusht që ato të respektojnë parimet e një procesi të drejtë siç garantohet në Neni
6.1 të Konventës. Megjithatë, edhe në rastet e procedurave të thjeshtuara, palët
duhen së paku të kenë mundësinë që të kërkojnë një seancë dëgjimore edhe pse
gjykata mund të refuzojë këtë kërkesë.
Në rastin e kërkuesit, asnjë seancë
dëgjimore nuk ishte bërë mbajtur gjatë procedurës.
Sipas legjislacionit të brendshëm,
procedurat ishin zhvilluar në bazë të shkresave të lëndës dhe as kërkuesi, as
përfaqësuesi i tij nuk kishin mundur të merrnin pjesë në shqyrtim.
Vendimi për të kufizuar të drejtën e
kërkuesit për takime konfidenciale me avokatin e tij ishte marrë nga gjykata vendore
pa respektuar parimin e kontradiktoritetit dhe pa marrë parashtresa me shkrim nga
mbrojtesi i kërkuesit. Kundërshtimet e kërkuesit ndaj atij vendimi para
gjykatës së shkallës së dytë ishin shqyrtuar gjithashtu në bazë të shkresave të
lëndës pa seancë dëgjimore, pavarësisht se kundërshtimet e kërkuesit lidheshin
me çështje faktike dhe ligjore. Mbajtja e seancës dëgjimore do t’i kishte
lejuar gjykatës së shkallës së dytë të krijonte mendimin e vet për kundërshtimet
e ngritura nga kërkuesi.
Në rastin konkret - efekti i
kombinuar i natyrës jo-kontradiktore të procedurës para gjykatës së shkallës së
parë, serioziteti i sanksionit dhe mungesa e seancës dëgjimore përpara gjykatës
së shkallës së parë dhe të dytë – kanë bërë që çështja e kërkuesit të mos
dëgjohej në përputhje me kërkesat e nenit 6.1 të Konventës.
Përfundimi: shkelje (unanimisht).
Sa i përket Nenit 8, GJEDNJ
ritheksoi se ky nen përfshin të drejtën individuale të secilit për t'iu përqasur
(aproach) të tjerëve në mënyrë që të
krijojë dhe të zhvillojë marrëdhënie me ta dhe me botën e jashtme. E drejta për
"jetë private shoqërore" mund të përfshijë gjithashtu aktivitetet
profesionale ose aktivitetet që zhvillohen në një kontekst publik. Komunikimi i
një personi me një avokat në kuadrin e mbështetjes juridike është brenda fushës
së jetës private duke qenë se qëllimi i këtij ndërveprimi është që t’i lejojë
individit të marrë vendime të informuara. Shumë shpesh informacioni i shpalosur
ndaj avokatit përfshin çështje intime dhe personale ose çështje të ndjeshme.
Prandaj, duke marrë parasysh kontekstin e ndihmës për çështje gjyqësore civile
ose penale, ose kontekstin e kërkesës së këshillave të përgjithshme ligjore,
individët të cilët konsultohen me një avokat kanë pritshmërinë e arsyeshme që komunikimi
i tyre do të mbetet privat dhe konfidencial.
Pavarësisht nga rëndësia e tij, e
drejta për komunikim konfidencial me një avokat nuk është absolute dhe mund t'i
nënshtrohet kufizimeve. Marzhi i vlerësimit të shtetit të paditur në vlerësimin
e kufijve të lejueshëm të ndërhyrjes në privatësinë e konsultimit dhe
komunikimit me një avokat është i vogël, pasi vetëm rrethana të
jashtëzakonshme, të tilla si parandalimi i kryerjes së krimeve të rënda ose cenimi
i konsiderueshëm i sigurisë së burgjeve mund të justifikojnë domosdoshmërinë e kufizimit
e kësaj të drejte. Konventa nuk e ndalon vendosjen ndaj avokateve të detyrimeve
të caktuara që mund të lidhen me marrëdhëniet e tyre me klientët. Ky mund të
jetë në veçanti rasti kur janë gjetur dëshmi të besueshme për pjesëmarrjen e
një avokati në një vepër penale ose rastet e përpjekjeve të autoriteteve për të
luftuar praktika e caktuara. Megjithatë, në këto raste, është e rëndësishme që
të ekzistojë një kornizë e saktë ligjore, pasi avokatët kanë një një pozicion
jetik në administrimin e drejtësisë.
Në rastin e kërkuesit, gjykatat vendore
i ishin referuar nenit 59 të Ligjit nr. 5275 si bazë ligjore për ndërhyrjen e
tyre në konfidencialitetin e takimeve të kërkuesit me avokatin e tij.
Gjykatat vendore gjetën se sjellja e
avokatit ishte e papajtueshme me profesionin e avokatit, për shkak se ai i kishte
dërguar libra dhe gazeta kërkuesit dhe këto materiale nuk lidheshin me
mbrojtjen e tij juridike.
Megjithatë, neni 59 i Ligjit nr.
5275 përfshinte një listë shteruese e rrethanave në të cilat konfidencialiteti avokat-klient
mund të kufizohej.
Sipas kësaj dispozite, prania e një
zyrtari të burgut gjatë takimeve të avokatit me klientin mund të urdhërohej vetëm
kur ishte e dukshme nga dokumentet apo materiale të tjera që privilegji i
gëzuar nga një i burgosur dhe avokati i tij po përdorej: (i) si mjet komunikim me një organizatë terroriste, (ii) për kryerjen e një krimi, ose (iii) për të cenuar sigurinë e
institucionit të burgut.
Përgjimi i korrespondencës vetëm për
shkak se ajo nuk ka të bëjë me të drejtat e mbrojtjes nuk ishte parashikuar në
atë dispozitë si bazë për kufizimin e konfidencialitetit të konsultimit me një
avokat. Një përfundim i ndryshëm nga ky më lart do të lejonte cenimin e çdo
korrespondence të nisur nga një avokat, e cila nuk lidhet me mbrojtjen.
Në rastin e kërkuesit, edhe pse germa
dhe fryma e dispozitës vendase në fuqi në kohën e ngjarjeve ishte mjaft e saktë,
interpretimi dhe zbatimi i saj nga gjykatat vendase në rrethanat konkrete ishte
dukshëm i paarsyeshëm dhe në këtë mënyrë i paparashikueshëm në kuptimin e Nenit
8.2 të Konventës. Për pasojë, një interpretim i tillë kaq i gjerë i dispozitës
në fjalë nuk përputhej kërkesat e Konventës për “ligjshmërinë” e cenimit të së
drejtës së garantuar nga Neni 8 i Konventës.
Përfundimi: shkelje (unanimisht).
IV. Neni 8 (respektimi i jetës private).
Refuzimi i autorizimit për një të burgosur të dënuar për terrorizëm për të
dalë nga burgu nën shoqërimin e policisë me qëllim pjesëmarrjen në varrimin e
të atit: jo-shkelje.
Guimon k. Francës, 48798/14, Aktgjykim i 11 prillit 2019
Faktet: Kërkuesja (anëtare i organizatës terroriste ETA) ishte në
burg prej njëmbëdhjetë vjetësh për vepra të rënda të lidhura me terrorizmin kur
kërkoi një leje-daljeje nën përcjellje policore për të shkuar në varrimin e të
atit. Kërkesa e saj u refuzua për arsye logjistike.
GjEDNJ gjeti se refuzimi për ta
lejuar kërkuesen që të largohej nga burgu nën përcjellje policore për të marrë
pjesë në varrimin e të atit, përbën një ndërhyrje në të drejtën e saj për respektimin
e jetës private. Sidoqoftë ndërhyrja në fjalë ishte e parashikuar me ligj si
dhe kishte për qëllim të parandalonte rrezikun e arratisjes dhe prishjen e
rendit publik, garantimin e sigurisë publike, ruajtjen e rendit dhe
parandalimin e veprave penale.
GjEDJ më tej konstatoi se sutoritetet
gjyqësore e kanë shqyrtuar me kujdes kërkesën e kërkueses dhe konstatuan se vdekja
e babait të saj ishte një arsye e jashtëzakonshme që mund të justifikonte një
leje për t’u larguar nën shoqërimin e policisë. Megjithatë, ata e refuzuan atë
kërkesë.
Profili penal i kërkueses, fakti që
ajo po vuante disa dënime me burg për akte terrorizmi dhe që ajo vazhdonte të deklaronte
përkatësinë e saj ndaj organizatës ETA, konteksti i organizimit të daljes dhe
elemente faktike si distanca gjeografike prej rreth 650 km me vendin e
varrimit, i çuan autoritett franceze në përfundimin se shoqërimi policor duhet
të ishte veçanërisht i përforcuar.
Kërkuesja e kishte paraqitur në kohë
kërkesën e saj për t'u larguar, duke i lënë një afat gjashtë ditor autoriteteve
për të organizuar një shoqërim policor. Megjithatë, afati kohor ishte gjithsesi
i pamjaftueshëm për të organizuar një shoqërim të përbërë nga agjentë të
specializuar për transferimin dhe mbikëqyrjen e një të dënuari për veprat terroriste.
Asnjë alternativë tjetër për dalje
të shoqëruar nuk mund të merrej në konsideratë në rrethanat konkrete për të
plotësuar kërkesën e kërkueses.
Edhe pse kërkuesja nuk e kishte parë
babanë e saj që nga viti 2009, ajo kishte përfituar rregullisht nga vizitat
anëtarëve të familjes dhe miqtë.
Rrjedhimisht, sipas GjEDNJ
autoritetet gjyqësore franceze drejtpeshuan interesat e ndryshëm, domethënë, të
e drejtën e kërkueses për respektimin e jetës private dhe, nga ana tjetër,
sigurinë publike, mbrojtjen dhe parandalimin e krimit.
Në rastin konkret, Shteti i paditur
nuk e ka tejkaluar marzhin e vlerësimit që ai gëzon në këtë fushë.
Për pasojë, mos lejimi i kërkueses për
t'u larguar nga burgu nën shoqërinë e policisë, për të shkuar në varrimin e të atit, ishte përpjesëtimor me
qëllimet e synuara.
Përfundimi: jo-shkelje (unanimisht).
***
